Ίσως ορισμένοι από σας να μην είχατε την ευκαιρία να διαβάσετε το περιοδικό “Σκύλος και Γάτα” Οκτώβριος – Νοέμβριος 2012 όπου ήταν δημοσιευμένο ένα άρθρο μου. Άλλοι πάλι, ίσως να το διαβάσατε και να θέλετε να το συζητήσουμε ή μπορεί να θέλετε να μοιραστείτε μαζί μου την δικιά σας εμπειρία/καθημερινότητα. Όπως και να’ ναι μπορείτε να γράψετε κάποιο σχόλιο.
Για σας που δεν ξέρετε τι έγραφε το άρθρο μου, θα σας πω περιληπτικά.
Φέτος (2012)το καλοκαίρι έκανα τις πρώτες μου διακοπές ( κι όταν λέω πρώτες εννοώ “της ζωής μου” αφού είμαι 15 μηνών) στην Καλαμάτα. Έτυχε να είναι και σκύλο – φανταστικές! Ήμουν σχεδόν όλη την ημέρα έξω μαζί με τους σκυλογονείς μου. Δηλαδή οι φετινές διακοπές μου ήταν μια συνεχόμενη βόλτα. Το καλό όμως δεν τελειώνει εδώ. Αυτό που παρατήρησα ήταν πως υπήρχαν αρκετά πάρκα τα οποία δεν είχαν καμία απαγορευτική πινακίδα για μας τους σκύλους. Η είσοδος ήταν ελεύθερη. Γι’ αυτό κι έβλεπες παντού ιδιοκτήτες με τους σκύλους τους να την βγάζουν όλη μέρα μέσα στα πάρκα χωρίς να τους λέει κανείς τίποτα. Αντιθέτως, υπήρχαν καθημερινά υπάλληλοι του δήμου που καθάριζαν ή έκαναν διάφορες επισκευές με το χαμόγελο στα χείλη κι άκρως εξυπηρετικοί. Βέβαια, να σημειώσω πως εννοείται η καθαριότητα ξεκινούσε πρώτα από μας. Ό, τι “άφηνα” πίσω μου (καταλαβαίνετε τι εννοώ), αμέσως το μάζευαν οι σκυλογονείς μου, γιατί μπορεί να απαιτούμε να έχουμε κάποια δικαιώματα αλλά ταυτόχρονα δεν πρέπει να ξεχνάμε πως έχουμε και κάποιες υποχρεώσεις, όπως η καθαριότητα. Δεν φταίει σε τίποτα ο διπλανός σου να πατήσει κάτι που δεν θα σου άρεσε ούτε εσένα να το πατήσεις ακόμη κι αν είσαι ιδιοκτήτης σκύλου ή απλά φιλόζωος. Έτσι δεν είναι;
Τέλος πάντων, ας συνεχίσω την ιστορία μου. Όπως σας είπα παραπάνω, ήταν όλοι χαμογελαστοί ακόμα και οι κάτοικοι, μικροί, μεγάλοι ,όσοι παρευρίσκονταν μέσα στο πάρκο. Το ίδιο συνέβαινε και στους δρόμους όπως και στην παραλία της Καλαμάτας η οποία έσφυζε από κόσμο, ανάμεσά τους συναντούσα κι άλλους ιδιοκτήτες σκύλων με τους σκύλους τους φυσικά. Τα μαγαζιά ήταν γεμάτα, η παραλία ήταν γεμάτη, το ίδιο και οι δρόμοι. Κι όμως παντού έβλεπα χαμόγελα πλατιά και χέρια απλωμένα για να με χαϊδέψουν. Κανείς δεν παραπονέθηκε για την παρουσία μου ούτε καν μειδίασε ειρωνικά ή ενοχλημένος.
Και ήρθε η στιγμή που έπρεπε να επιστρέψω στη μόνιμη κατοικία μου. Η καθημερινότητά μου εδώ, φίλοι μου, είναι απερίγραπτη. Μένω σε μια περιοχή όπου υπάρχουν άπειρα πάρκα κι όλα έχουν απαγορευτική πινακίδα. Είμαι ανεπιθύμητη και δεν ξέρω τον λόγο. Βγαίνω βόλτα κι αντικρίζω εχθρικά πρόσωπα να με κοιτούν με μισό μάτι και να είναι έτοιμοι να αρπαχτούν με τους σκύλογονείς μου. Παρ’ όλο που όπως σας είπα και προηγουμένως, οι σκυλογονείς μου καθαρίζουν εκεί που λερώνω. Δυστυχώς, γι’ αυτούς , τους κακούς ανθρώπους εννοώ, δεν παίζει ρόλο. Και μόνο που υπάρχω, ενοχλώ. Και δεν έχω την υποστήριξη ή την προστασία από τον δήμο όπου μένω. Με κλωτσάει κι αυτός με τον τρόπο του για να εξαφανιστώ, να φύγω μακριά, τοποθετώντας σε κάθε πάρκο απαγορευτικές πινακίδες. Μόνο την μουσούδα μου δεν έχουν πάνω αυτές! Σ’ αυτό το σημείο ακόμα δεν έχουμε φτάσει. Να φωτογραφίζουν δηλαδή το κάθε σκύλο της περιοχής και να του βάλουν την ετικέτα ως απόβλητου.
Με βγάζουν βόλτα οι σκυλογονείς μου και δεν ξέρουν πού να με πάνε. Να περπατήσουμε στον δρόμο; είναι επικίνδυνο, να περπατήσουμε στα πεζοδρόμια; μας φωνάζουν και μας βρίζουν οι κάτοικοι, να περπατήσουμε μέσα στα πάρκα;απαγορεύεται. Πού πρέπει να πάμε τελικά; Χάθηκε ο κόσμος να άφηναν ελεύθερη είσοδο σε μας τους σκύλους σε ορισμένα πάρκα ή αλάνες από τα εκατοντάδες που υπάρχουν στην περιοχή; Γιατί τους φιλόζωους τους έχουν στιγματισμένους κι εμάς τους σκύλους σε καραντίνα;
Αναρωτιέμαι στην Καλαμάτα είναι περισσότερο φιλόζωοι από ό, τι στην πόλη μου;
20
20
